Αυτό είναι το συχνότερο ερώτημα που βασανίζει τους περισσότερους ασθενείς που πάσχουν από σοβαρή παθολογία στη σπονδυλική στήλη και βρίσκονται συχνά προ του διλλήματος … Να χειρουργηθώ ή να μη χειρουργηθώ…και αν μείνω παράλυτος??
Υπάρχει ένας συχνά διαδεδομένος μύθος που αφορά τα χειρουργεία της σπονδυλικής στήλης, ότι είναι άκρως επικίνδυνα και ο ασθενής αν χειρουργηθεί θα παραμείνει παράλυτος. Αυτή η άποψη συντηρείται συχνά από τους περισσότερους γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, κυρίως ορθοπαιδικούς ή νευροχειρουργούς οι οποίοι δεν εχουν καμία εξοικείωση με τη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης, τρομάζοντας τους ασθενείς και καταδικάζοντας τους σε μια βασανιστική-αναπηρική ποιότητα ζωής που κάποιες φορές μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε παράλυση.
Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια…?? Σίγουρα κάπου ενδιάμεσα. Είναι γεγονός πως η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης. Η σύγχρονες επεμβάσεις για κάποιον εκπαιδευμένο ιατρό εξασφαλίζουν το μέγιστο της περιεγχειρητικής ασφάλειας. Πρός αυτή την κατεύθυνση έχουν βοηθήσει η περιεγχειρητική χρήση του νευροφυσιολογικού ελέγχου κατά τον οποίο ο ασθενής κατά τη διάρκεια του χειρουργείου είναι συνδεδεμένος με ειδικά καλώδια όπου καταγράφεται ανά πάσα στιγμή η νευρική λειτουργία με αποτέλεσμα να μειώνεται σε μέγιστο βαθμό η πιθανότητα νευρικής βλάβης. Επιπλέον η χρήση επαρκούς φωτισμού-μεγεθυντικών φακών (Λούπες ή μικροσκόπιο) κατά τη διάρκεια της επέμβασης συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση μοντέρνων υλικών σπονδυλοδεσίας και η αναισθησιολογική υποστήριξη μας έχουν οδηγήσει στο σημείο ώστε να λέμε σήμερα ότι τα χειρουργεία της σπονδυλικής στήλης που εκτελούνται από σωστά εκπαιδευμένους γιατρούς να είναι το ίδιο επικίνδυνα ή ασφαλή για τον ασθενή όσο μια αρθροπλαστική γόνατος η ισχίου.
Συνεπώς όλοι οι ασθενείς πρέπει αβίαστα να καταλήγουν στο χειρουργείο??? Και πάντα βοηθούνται από αυτό?? Σαφώ και όχι…τα χειρουργεία στη Σπονδυλική Στήλη πρέπει να γίνονται εφόσον τηρούνται αυστηρές προυποθέσεις και ενδείξεις..Για παράδειγμα ένας ασθενής που εμφανίζει αιφνίιδια συμπτώματα ιππουριδικής συνδρομής, επιδεινούμενο νευρολογικό έλλειμμα από τα άκρα, νεοπλασία ή χρόνια και σοβαρή ισχιαλγία που οδηγεί τον ασθενή σε αναπηρική ποιότητα ζωής πρέπει να χειρουργείται γιατί έτσι θα βοηθηθεί στο μέγιστο και η ποιότητα ζωής του θα καλυτερεύσει. Όταν με ρωτούν οι ασθενείς μου…Γιατρέ αν χειρουργηθώ θα γίνω καλά?? τους απαντάω πως όλοι οι ασθενείς βοηθούνται από ένα χειρουργείο σπονδυλικής στήλης αν και εφ’όσον προεγχειρητικά έχουν σοβαρά συμπτώματα και κακή ποιότητα ζωής, όταν τα συμπτώματα συμβαδίζουν με τα ευρήματα από τις εξετάσεις, αν γίνει το σωστό χειρουργείο και αν ο ασθενής είναι συνειδητοποιημένος τι επέμβαση θα κάνει και έχει μεγάλη θέληση να γίνει καλά.
Καταλήγοντας θέλω να τονίσω πως στις περισσότερες περιπτώσεις οι ασθενείς με χρόνια παθολογία της σπονδυλικής στήλης είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία ασθενών που λόγω του χρόνιου πόνου εμφανίζουν συχνά συμπτώματα βαριάς κατάθλιψης. Στις περιπτώσεις που η μόνη θεραπεία που ενδείκνυται είναι η χειρουργική, είναι εγκληματικό να φορτώνουν οι γιατροί τους ασθενείς με στοίβες φάρμακα που δεν βοηθούν σε τίποτα και έχουν ως αποτέλεσμα οι ασθενείς να καταλήγουν στα νοσοκομεία με γαστρορραγία ή νεφρική ανεπάρκεια λόγω της υπέρμετρης χρήσης αντιφλεγμονώδων φαρμάκων. Δεν είναι τυχαίο ότι το Lyrica είναι το φάρμακο με ρεκόρ υπερσυνταγογράφισης το οποίο δίνεται για κάθε νόσο και κάθε πόνο από τους ιατρούς…
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι είναι ιατρικά ανεύθυνο γιατροί που δεν έχουν σχέση με τη σπονδυλική στήλη να τρομοκρατούν τους ασθενείς λέγοντας τους πώς αν χειρουργηθούν θα μείνουν παράλυτοι, να διαχειρίζονται βαριά περιστατικά στα ιατρεία τους χωρίς να τους προσφέρουν ουσιαστικά λύση και καταδικάζοντας τους σε αναπηρική ποιότητα ζωής με κατάληξη που αρκετές φορές μπορεί να είναι και η παράλυση. Συνεπώς ο κάθε γιατρός έχει χρέος να παραπέμπει στον ειδικό τους ασθενείς εκείνους που δεν μπορεί να διαχειριστεί προλαμβάνοντας έτσι τα χειρότερα….